به گزارش گروه فرهنگی « سراج24 » گوش کن...می شنوی !؟ آری این صدای هل من معین ارباب بی کفنمان است که از دور به گوش می رسد... این بوی خوشی است که دست را به بازی گرفته است عطر سیبی است که باد هنگام بازی با گیسوان پریشان حسین(ع) به ارمغان آورده است... این بی قراری دلت در این روز ها از بی قراری عمه سادات سرچشمه می گیرد...
انگاری می خواهی بباری... مثل آسمان این شب ها ... صدای هل من معین ارباب در تمام روحت پیچیده است ... چه غربتی در آن نهفته ... هزاران امید برای یاری...
هل من معینی که آوای حزینش از شیرخواره ی حسین(ع) سربازی تازه نفس ساخت برای میدان سربازی با خون سرخ تر از انار و بوی خوش تر از سیب و ندای... "لبیک به حسین(ع)"
مراسم شب (عاشورا) با مداحی حاج محمود کریمی
هل من معینی که آوای حزینش چه عشق بازی کرده با دل افلاکیان کربلا...
آن دم مسیحای حسین(ع) پیکر بی جان شهدای کربلا را نیمه جان کرد فریاد غریب آقای غریبمان چه کرد با آنان ... چه کرد با آنان که سر داده اند ...
چه کرد با دل انان که ندا سر دادند نه اگر با هزاران بار دیگر چشم به دنیا باز کنیم باز می شویم حبیبی که خذاب کرد و عاشقانه به میدان عشق شتافت...
می شویم زهیری که خود اباعبد الله ... دام و دانه ی او گشت برای عروج به افلاک ...
می شویم غلامی که باز ارزو داشت غلام زاده شود به امید روزی که حسین(ع) سر به صورتش گذارد... می شویم وهب که جمله ی خون را برگزید و بهشت را برای زندگی با نو عروسش برگزید و بهشت او کربلا حسین بود...
آه که چه کرده است این ندای غریب مولای بی کسمان
بگذار از ماه بنی هاشم بگویم... آن هنگام که عطر یاس از علقمه پراکنده شد و مشام حسین(ع) را نوازش داد...
من که می گویم اولین بار آنجا بود که مولایمان به نیزه غربت تکیه زد اما حال که غیرت الله صدای بی کسی حسین را می شنود حال که دستانی ندارد تا بازوان داغدار حسین(ع) را بگیرد... حال که چشمی ندارد تا برای حسین(ع) دلبری کند و ابروان زخم خورده اش را تیر های عشق را رها نمی کند ... حال عباسی نیست که به ندای تنهایی کربلا لبیک بگوید ...
عباسی نیست و حسین(ع) زیر لب نجوا می کند... تا تو رفتی خیمه ها ویران شدند
زائر بارونیم دلم شکسته از غمت
سید مهدی میرداماد
این روز ها ما همراه با صدای باران جز صدای غربت آقایمان صدای گریه دختری دلسوخته را نیز می شنویم... فقط کافی است که گوش دلت را خالی کنی از هرچه صدای این دنیای فانی است.
می شنوی... صدای دخترکی را در خرابه ی شام که میهمانی گرفته است برای بابا...
انگار هنوز در کابوس خورشید روی نی است... انگار باور ندارد گونه ی نیلی و چادر خاکی را...
بیشتر گوش کن...شاید بتوانی راه خدا به پیش بگیری... این روز ها رقیه (س) قاصدک سفیدپوش کربلا دست نوازش تو را می طلبد... این روز ها باید یتیم نوازی کرد... رقیه(س) زیر نجوا می کند بابا نبودی ببینی پر معجرم سوخت...
این روزها رقیه (س) یتیم آل طاها از رخ نیلی و آبله پا سخن نمی گوید... حرف حرف بی پدری و چادر سوخته اش است...
حرف،حرف بی پدری و چادر سوخته اش است...
حرف،حرف عمه ی داغدیده اش است که بعد از عمویش عباس (ع) علمدار سپاه حسین (ع) گشت آخرین علمدار حسین(ع) ... کسی که بعد از مادر ارغوانیش پرچم حیا و عفت را برافراشته کرد و چه بهای شیرین وسنگین برای در اوج نگه داشتن این پرچم داد.
این روز ها پرچمی را که زینب (س) به بهای خون حسین(ع) تا آخرین نفس بالا نگه داشتن زیر پاهای بلورین و کفش های شیشه ای تجدد و آزادی ریش ریش شده است.
این روز ها چه آتشی میزند به جان زینب(س) تارهای رنگین بیرون زده از روسری...
چه میکند با دل زینب(س) حیا و عفت بر باد رفته و از یاد رفته...
چه میکند با زینب(س) خاطره ی عاشورا و چادر های نیم سوخته که این روزها فقط اندکی به آن بها میدهند.
خدایا چه کسی پرچم زینب(س) را از روی زمین برمیدارد... کاش علمداری بیاید...
این روز ها کمتر می بینی غیرت و جوانمردی را در چشمان روزگار... این روزها نام ابوالفضل(ع) بازی زبان هاست برای باور حرفی دروغ... این روزها فقط سخن از بازوان و چشمان عباس(ع) است
پس جای خوش عشق کجاست؟!... معرفت و ایمان و اعتقاد عباس چه شد؟! ...
اگر آن روز امام حسین (ع) نوای تنهایی را سرداد عباس(ع) را داشت که جان گران مایه اش را در راه او فدا کرده بود.
اما این روز ها چه کسی زیر بازوان امام زمان (عج) را گرفته است
اما این روزها چه کسی لبیک می گوید به نوای حزین امام غریبان...
این روزها مهدی(عج) نیز آوای غربت جدش غریبش حسین (ع) را سر می دهد...
گوش کن...می شنوی؟این روزها هل من معین مهدی(عج) با صدای حسین (ع) به گوش می رسد
بوی سیب می آید... عطر حرم... لبیک گو ....
